Mijn vorige voorwoord was nogal scherp. Scherp op de minister van Rechtsbescherming, omdat hij onze branche volgend jaar geen verhoging van de tarieven toekent. Hij volgt daarin de indexatieformule en houdt, helaas, geen rekening met de buitengewone omstandigheden van hoge inflatie, die ook onze branche treft. Ik vind nog steeds dat het besluit van de minister te technocratisch is en de aanvliegroute – eerst publiceren en dan overleggen – weinig emphatisch naar ons als branche.
Desalniettemin kreeg ik van enkele leden ook kritische reacties. Fijn, want kritische reacties zijn ook als een spiegel naar mijzelf. En ik wil hierop ook reageren.
Allereerst: als branche en namens Horus hebben we zelf te laat aan de bel getrokken. Weliswaar hebben we de indexatiemethode al vaker bediscussieerd, maar in het geval van de indexatie voor 2023 hebben we pas begin oktober (weer) aan de bel getrokken. Dat had eerder gemoeten. Sommige leden geven als reactie aan dat de tarieven nog niet zo slecht zijn en vragen ook meer mee te denken met de overheid zelf. Dit deel ik, ook reflecterend, niet. Ik maak mij wél grote zorgen om de toekomst van onze branche. Ik zie en hoor te veel dat er:
- Te veel werk ligt om verantwoord te kunnen wegwerken binnen de norm van 17/22 uur
- Het werk door externe omstandigheden ook complexer wordt (o.a. energiekosten)
- Geen of beperkt ruimte is voor pensioensparen (zowel voor medewerkers als voor eigenaren)
- Verkrijgen of vasthouden van goed personeel niet lukt, omdat bij gemeenten of schuldhulpverlening hogere salarissen worden betaald
- Beperkt ruimte is om te investeren in de kwaliteitsontwikkeling van medewerkers
Allemaal zaken die we wel gewend, maar niet normaal zijn wat mij betreft. Of je nu mentor, curator, beschermingsbewindvoerder of inkomensbeheerder bent: ons werk doet ertoe. Wij zijn van grote betekenis voor honderdduizenden kwetsbare Nederlanders, die zonder onze hulp ‘down the drain’ zouden gaan. Alleen wat ik ervaar: wij laten ons ook als het afvoerputje behandelen. We staan als branche vaak onvoldoende op onze strepen.
Wat moet er dan gebeuren?
Onze inzet is duidelijk:
- Breng het aantal uur per cliënt in overeenstemming met de inzet die nodig is (op basis van eigen onderzoek vanuit de branche zien we dat dit circa twintig procent stijging moet zijn)
- Breng het uurtarief in lijn met het uurtarief van gemeenten en schuldhulpverlening (dus een volwaardig tarief, inclusief ruimte voor pensioensparen, opleiding enz.)
- Pas de indexatiemethode aan. Baseer deze op het huidige jaar (dus 2023 baseren op 2022) en neem de indexatie van de loonkosten als uitgangspunt
Reflecteren deed ik afgelopen weekend ook. Met mijn geliefde was ik een weekend in een klooster. Fijn om soms even tijd met elkaar door te brengen. Waar staan we? Wat gebeurt er om ons heen en hoe gaan we daarmee om? Hoe kijken we aan tegen de (nabije) toekomst? Jullie zullen ook bezig zijn met het maken van plannen voor 2023. Privé, maar ook voor je eigen organisatie. Als bestuur doen we dat ook voor ons als vereniging. Daar gebruiken we ook jullie voor, als leden. Dankbaar ben ik voor de vele mooie gesprekken die ik heb mogen voeren. Bij werkbezoeken of regiobijeenkomsten heb ik velen van jullie mogen ontmoeten. Ik wil ook de ledenraad noemen. Een enorm mooie club van mensen, die ons als bestuur met raad en daad bijstaat en kritisch is waar dat nodig is. En tot slot het bestuur zelf. Weliswaar flink uitgedund, maar wél constructief en opbouwend. Wil je daar ook bij horen? We hebben vacatures voor in het bestuur (zie verderop in deze nieuwsbrief)! Omdat we diversiteit belangrijk vinden, roepen we met name vrouwen en mentoren op om te reageren. Wil je meer weten? Schroom dan niet om contact met mij op te nemen.
Deze blog verscheen eerder in de nieuwsbrief van Horus
