Scherper aan de wind zeilen

De afgelopen tijd heb ik mij flink druk gemaakt over de beloning voor onze branche. Wat mij betreft terecht, want ik maak mij zorgen. Ik krijg steeds vaker signalen van leden dat het niet goed met hen gaat.

En toch. Ik word ook aangesproken door leden dat ik te vaak te negatief klink. ‘Met mij gaat het wél goed.’ Ik kan er de vinger niet precies achter krijgen waarom het met de ene bewindvoerder slecht gaat en met de andere mentor prima. Alhoewel er wel één genoemd element een rol lijkt te spelen: de mate waarin je scherp aan de wind zeilt.

Wat bedoel ik daarmee?
In onze branche kom ik nog geregeld leden tegen die niet echt letten op hun ‘klantenportefeuille’. En bijvoorbeeld relatief veel ingewikkelde dossiers onder zich hebben. Dat kan, we zijn er ook voor kwetsbare mensen, maar zo is het nooit bedoeld. Ik ken de precieze verhouding niet, maar volgens mij was ooit beoogd dat een bewindvoerder, mentor of curator een verhouding van zo’n 40-50-10 aanhoudt – dus tien procent echt lastige en daarmee tijdrovende cliënten. Lovenswaardig als je er meer ‘doet’, maar met een relatief krappere beloning niet rendabel en voor je bedrijfsvoering ook gevaarlijk. Wat ik ook tegenkom, zijn leden die uit allerlei heel goede bedoelingen van alles en nog wat voor hun cliënten doen, wat zeker niet tot de oorspronkelijke taken van ons vakgebied behoort. Verhuizen, kleding of rookwaar kopen, op ziekenhuisbezoek gaan, etc., zijn taken die wel tijd kosten, maar niet vergoed worden.

De tijd vraagt om scherper aan de wind te zeilen. Vooralsnog zie ik politiek Den Haag niet écht bewegen om onze branche beter te belonen – het goede nieuws over een kleine verhoging van de indexatie daargelaten (de indexatie die voor dit jaar gold (en kleiner was dan 1%) wordt alsnog meegenomen in de indexatie voor 2024, dankzij druk vanuit NBBI en Horus). Als branchevereniging blijven we er alles aan doen om een betere, maar vooral rechtvaardige beloning voor elkaar te krijgen, maar tot die tijd – en waarschijnlijk daarna ook – is het ook goed om bij jezelf na te gaan wat écht moet, en wat je doet uit onbetaalde, maar onbetaalbare, empathie voor je cliënt. Dít is geen fijn voorwoord voor velen, vrees ik. Want we doen al dat extra’s niet omdat we onszelf zo geweldig vinden, maar omdat we zien dat deze cliënten, waar we extra voor lopen, vaak niemand hebben om op terug te vallen. Maar zolang de overheid ons voor deze activiteiten niet wil belonen en zelfs voor ons feitelijke werk onderbetaalt, dan is het ook goed om een streep te trekken.

Het waait buiten, het is grijs en grauw. Prima zeilweer om scherp aan de wind te zeilen. Hopelijk binnenkort er een lekker zonnetje bij!

Deze blog verscheen eerder in de nieuwsbrief van Horus