Vertrouwen

“Wat is er toch aan de hand met ons land?” Ik hoop en verwacht dat menig politicus zich die vraag stelt, nu de politieke panelen zo zijn verschoven na 15 maart. Ik ben alleen bang dat ze zelf geen antwoord op deze vraag hebben. De partijen die afgestraft zijn, kijken als bange konijnen in de koplampen van de tractor van BBB. Normale – wat is normaal eigenlijk? – coalities lijken niet meer te vormen. En ondertussen wordt de ene naar de andere beerput opengetrokken. Groningen, toeslagenaffaire, stikstof, de woningbouw, Schiphol, asielzoekers…

Onze premier blaakt nog steeds van zelfvertrouwen, maar soms moet ik onwillekeurig denken aan die Iraakse minister van Defensie, die, terwijl de Amerikaanse tanks achter hem Bagdad binnen reden, bleef volhouden dat de strijd voorspoedig liep.

En ondertussen vallen steeds meer mensen tussen wal en schip. Zo’n twee miljoen mensen kunnen niet meer meekomen. Hebben tekorten in van alles en nog wat. Het algemeen beleid pakt voor hen niet goed uit. Een groeiende groep, die qua samenstelling zo divers is als wat, maar gemeen heeft dat ze veelal ook financiële problemen kennen.

Voor deze groep wil ik er zijn. Zijn wij er, als branche van beschermingsbewindvoerders, mentoren, curatoren en inkomensbeheerders. Wij praten niet, maar doen. En dit land heeft mijns inziens meer doeners nodig. Doen wat nodig is. Doen wat de bedoeling is. Doen is ook het niet ingewikkelder maken, maar simpeler. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Rijk, gemeenten en rechtspraak: maak gebruik van onze uitvoeringskracht. Want daar zijn wij goed in: door hard werken mensen helpen.

In ons recent verschenen pamflet ‘Bewindvoering van Betekenis’ hebben we onze ideeën over hoe we onze rol in dat brede lokale sociaal domein kunnen en willen spelen, opgeschreven. Eenzelfde document gaat geschreven worden over mentorschap. Daar waar het beter kan, zijn wij aanspreekbaar. Daar waar het bij Rijk, gemeenten of rechtspraak beter kan, zullen wij hen aanspreken.

Is dit dan een wat triestige column? Wat mij betreft niet. Ik zie zoveel mooie mensen in onze branche, die zich dagelijks inzetten voor kwetsbare cliënten. Die meestal niet rusten voordat ze resultaat bereiken. Dat motiveert mij enorm. Daarom zetten wij - bureau, ledenraad en bestuur van Horus - ons in om de omstandigheden waaronder jullie allen jullie werk moeten doen, beter worden. Of het nu onze inzet voor een nieuwe ‘bewindvoerdersbank’ betreft (HeyDay) of bijvoorbeeld onze inzet om nu toch eens eindelijk de uren die wij feitelijk gratis werken, vergoed te krijgen.

We gaan dus gewoon door. In vertrouwen dat hard werken loont.

Deze blog verscheen eerder in de nieuwsbrief van Horus